خانه سینما حضور فاطمه معتمدآریا در میان هیئت داوران جشنوارهای غربی را یک موفقیت برای سینمای ایران محسوب میکند و علیالقاعده وقتی اینطور باشد برای آن پیام تبریک هم صادر میکند. توجیه این شوق و ذوق همیشگی هم مبتنی بر همان تئوری «دیده شدیم» است که هرگونه نمود بینالمللی را که خط و ربطی به سینمای ایران داشته باشد موفقیت قلمداد میکند، حتی اگر بازیگر زن سینمای ایران بلاتشبیه تصاویر لخت مادرزاد از خود در فضای مجازی منتشر کند هم، چون ابعاد رسانهای در سطح جهانی داشته مایه مباهات برخی میشود، البته که در مثل مناقشه نیست، اما ذوقزدگی از هر نوع دیدهشدنی هم خیلی معقول به نظر نمیرسد. واقع مطلب این است که با حلوا حلوا کردن دهان مدیران خانه سینما شیرین میشود و مدام از هر حضور بینالمللی به خود میبالند و این بالیدنها وقتی زیاد و بیرویه شود به افراط کشیده میشود. سخن بر سر این نیست که حضور فاطمه معتمدآریا در میان هیئت داوران جشنواره ونیز امری نکوهیده است. سخن بر سر این است که این موضوع جز همان ارضای عقده دیده شدن برخی در مجامع بینالمللی چه آوردهای برای سینمای ایران دارد؟
اهمیت این اتفاق در حدی است که مدیران خانه سینما برای مثال به طور خصوصی به خانم بازیگر تبریک بگویند نه اینکه به آن صورتی رسمی بدهند. تا زمانی که برای اهالی سینمای ایران جشنوارهها اصالت دارند نمیتوان به رشد این هنر در کشور امیدوار بود. وقتی سینمای ایران در وضعیتی قرار دارد که بخش قابل توجهی از اهالی سینما با انواع مشکلات معیشتی و مالی دست و پنجه نرم میکند و سینما به لحاظ کیفیت در وضعیتی قرار دارد که صرفاً آثار نازل کمدی گیشهها را تصرف کردهاند و سینما به لحاظ تقویت اخلاق، هنر و فرهنگ در وضعیت مطلوبی به سر نمیبرد، حضور یک بازیگر در میان هیئت داوران جشنوارهای غربی دلخوشکنک معقولی نیست.
ذوقزدگی خانه سینما از حضور فاطمه معتمدآریا در میان هیئت داوران جشنواره ونیز مثل این میماند که برای پرت کردن حواس یک کودک از واقعیت تلخ بیرونی شکلاتی به او بدهید تا دقایقی دلخوش به آن باشد. جشنوارههای خارجی صرفاً میتوانند برای اشخاصی که در این رویدادها جایزه میگیرند و نزدیکانشان خوشحالکننده باشند نه برای سینمای ایران چراکه آوردهای جز همان «تئوری دیده شدیم» برای سینما و ملت در برندارند.
ارسال نظر